تا نهان زیر گِلت رعنا کردم

نفسم شد و مرگ تمنّا کردم

اینکه در خاک نهادم تن پاک تو نبود

جان خود را در دل شب دفن بصحرا کردم

تا ندانند که یار من مظلوم کجاست

دل شب رو بسوی قبر تو تنها کردم

تو شدی کشتة من، من نشدم حامی تو

که کتک خوردی و در کوچه تماشا کردم

بس که تنها شده‌ام نیمة شب در دل چاه

سر فرو برده‌ام و عقدة دل وا کردم

بجز از قاتل تو مردم این شهر همه

پشت کردند به من روی به هر جا کردم

زینبت جای تو میکرد ز رخ اشکم پاک

هر زمان گریه ز هجران تو زهرا کردم

مردم و زنده شدم لحظه به لحظه صد بار

تا وصایای تو را یکسره اجرا کردم

غم دل با که بگویم که بخندد به دلم

منکه زخم دل خود با تو مداوا کردم

بامیدی که اجل سوی تواَم بازآرد

لاجرم صبر در این ماتم عظمی کردم

تا بسوزد به عزای تو دل عالم را
من به «میثم» جگر سوخته اعطا کردم