مدح حضرت زهرا(ع)
صبح سفید سر زد و خورشید خاورش گیتی سیاه جامه فرو ریخت از برش
بر مرغزار دهر برآمد همای نور در شعله سوخت زاغ سیه روی شب پرش
با جام نور ساقی گیتی شد آسمان خورشید بود بر سر انگشت ساغرش
آراست طره چمن از شاخه نسیم کار مسیح کرد شمیم معطرش
اندام شب ز شرم رخ صبح آب شد با آنکه بود آنهمه بر سینه زیورش
از تیرگی حکومت خود باز پس گرفت فرمانروای نور و سپاه مظفرش
با آن جلال سجده بخاک مدینه برد شهری که بود خانه دخت پیمبرش
آن بیتی کوچکی که ز هستی بزرگتر و آن خانه گلین که همه خلق بر درش
ممدوحه محمد (ع) و محبوبه خدای کز کبریا رسیده درود مکررش
بر بانوئی درود که این است اسوه اش بر دختری سلام که این است مادرش
دست خدا ی بود و نبی داد بوسه اش جان رسول بود و علی گشت همسرش
نقش خدا بگونه بهتر ز مصحفش بوی بهشت در نفس روح پرورش
کشتی عفت ار نگری ناخداش او دریای عصمت از شنوی اوست گوهرش
حورا نیاز برده بدیوار فضه اش غلمان بهشت جسته ز دیدار قنبرش
آوای وحی می رسد از صحن خانه اش بوی بهشت می رسد از خاک معبرش
سر رشته حیات ز کف می دهد وجود تا رشته ای به چنگ بیارد ز چادرش
انفاق کرد جامه نو در شب زفاف چون دید پیر سائله را در برابرش
پا می نهد گرسنه بمحراب بندگی آنکو رسید طعام بهشتی ز داورش
این است کوثری که خدا داد بر رسول دشمن چه غم که خواند در انروز ابترش
کوری چشم خصم ، زمین پر ز نسل اوست چون آسمان که سینه بود پر ز اخترش
دشمن گرفته بود کمین در خط رسول فکر هزار فتنه نهان بود در سرش
خط ها کشیده بود که از خط رهبری اسلام را کشید سوی خط دیگرش
می خواست نخل آرزوی عترت و کتاب سوزد به شعله تنه و شاخه و برش
می خواست بعد مرگ پیمبر شود خموش آن جاودان چراغ همیشه منورش
غافل از آنکه بعد پدر می کند قیام بر دفع کفر دختر اسلام پرورش
غافل از انکه فاطمه تا ساحل نجات در موج فتنه کشتی دین راست لنگرش
غافل از آنکه فاطمه بر دفع دشمن ها صحرا و شهر و مسجد و خانه است سنگرش
از مسجد مدینه تو گوئی رسد هنوز آوای خطبه بلکه الی صبح محشرش
مسجد شراره از در و دیوار برکشید شد داغ دیده دخت نبی تا سخنورش
گفتی خدا عیان شده در صحن خانه اش دیده نبی صعود نموده به منبرش
با گریه از صحابه کمک خواست از آن زمان یک تن نداد پاسخ او غیر شوهرش
آن اشک و آه و ناله و فریاد و آن سکوت بالله نبود هیچکس اینگونه باورش
نفرین برآن سکوت که در موج فتنه ها طغیان و ظلم و جور علم شد برابرش
نفریم برآن سکوت که ازآن سکوت بود اسلام هر چه آمد امروز بر سرش
بالله اگر قیام نمی کرد فاطمه (ع) نامی نبود ز احمد و فرقان و داورش
جان داد و تن نداد به بیداد لحظه ای در مرگ نیز سنگر او بود بسترش
دین نبی بهمت زهرا دوام یافت شد نقش آب نقشه خصم ستمگرش
آنگه نگشت هیچکس از دردهای او جز شوهرش که در دل شب شست پیکرش
خورشید عمر او بجوانی غروب کرد پوشیده شد بخاک عذرا منورش
در هر دلی مزاری از ان آل عصمت است پیدا اگرچه نیست نشانی ز منبرش
روح نماز بود روان خطابه بود گر شد مزار در برمحراب و منبرش
دنیا ز چشم پاک علی جان ربود و برد آنشب که خاک ریخت بر اندام همسرش
خورشید رخ به خاک مه نیلیش نهاد وز اسمان دیده بسی ریخت اخترش
آهسته ناله از دل پر درد برکشید بگرفت قبر فاطمه را سخت دربرش
چشمی به خاک تربت پنهان فاطمه چشمی دگر به روضه پاک پیمبرش
گفتی به خود چگونه دهم پاسخ رسول ؟ پرسد اگر ز پیکر رنجور دخترش
گفتی بخود چگونه بزینب دهم جواب ؟ پرسد اگر ز خانه کجا رفته مادرش
زهرا گذشت و خاطره های ورا هنوز خاک حجاز بست بسی نقش خاطرش
آزرده رفت نیمه شب در درون خاک جسمی که دادبوسه رسول مطهرش
مردانه راه فاطمه باید گرفت کو تا پای مرگ کرد حمایت ز رهبرش
بس راز نانوشته بماند ز غصه اش گیرم شوند جمله سماوات دفترش
"میثم " اگر چه نامه سیاه است ، روسفید
باشد به مهر فاطمه و مهر و شوهرش
(نخل میثم ج1)
