صفـــر تمـــام شد و طـی نشـد عزای حسن
هـــزار حیـف کــه شـد زهـرکین جزای حسن
بـــه غــربتش چــه بگویـم، رسـول اکـرم گفت
کــه مــــاهیان همـــه گــرینـد از بـرای حسن
اگرچه آب شد و سوخت بی‌صدا چــون شمع
محیــط، پـــر شده از اشــک بی‌صدای حسن
بـــه حشـــر بـا گـل لبخنـد می‌شـود محشور
خـــوشا کسی کـه کند گریه در عزای حسن
گمــان نبـــود نمـــک‌نــاشناس‌هـــا بـه ستـم
کنند خنجـــر خـــود را فــــرو بــه پـــای حسن
هنــــوز بــــر بـــدنش زخـــم تیرهــا پیــداست
هنـــوز شهــــر مدینــه است کــربلای حسن
کسی که فاطمه را کشت قاتل حسن است
بـــه روز حشــــر شهـادت دهد خدای حسن
ز بـــس بـــه پیکـــر پاکش نشست تیـر ستـم
بــه روی شـــانه بــدن گشت نی‌نـوای حسن
غــــریبِ شهــــر مدینه، غـریب رفت بـه خـاک
غـــــریب‌تـر حــــرم و صحن بــا صفــای حسن
از آن زمان که خـدا خلق کـرد «میثم» را
دل شکستـۀ او بـــــود آشنــــای حسـن
