این حریم قدس مولای من است

یا مقام حق تعالای من است

بارگاه آسمان جاه رضا

ملجأ دنیا و عقبای من است

گر چه از پا تا به سر تاریکی ام

غرق نور این جا سراپای من است

از گلستان جنانم بی نیاز

آستان قدس او جای من است

بر در این آستان، خواب سحر

خوش تر از شب های احیای من است

هر که هستم مؤمنم یا عاصی ام

صاحب این قبر، آقای من است

از علوم هر دو کونم بی نیاز

درس عشق او الفبای من است

حاجت خود را از این در خواستن

عادت آبا و ابنای من است

خاک بوسیِّ دَرِ این آستان

حاجت امروز و فردای من است

بی ولایش دل نمی گیرد قرار

کاین تولا در سویدای من است

هر که شد بیمار این دارالشّفا

در شفای دل مسیحای من است

ناز بر موسی بن عمرانم سزد

طور عشق یار، مأوای من است

پای بگذارم چو در بازار حشر

دوستی اش طرفه کالای من است

کیستم تا عبد این مولا شوم

هر که عبد اوست مولای من است

(میثم) تا هست در کامم زبان

شور عشق او در آوای من است