گـل نشــاط دمیـده اســت از ســـراپــایم
کـه مـن حبیـب حسیـن و حبیـب زهــرایم
هـــزار شکــر خــدا را سعــادتـم ایــن بود
شــود ز خـــون جبینــم خضـــاب سیمایم
تمــام اجــر شهــــادت بــــرای مـــن فردا
همین بـس است که باشد حسین آقایم
دو دیــده در ره تیــر و سرم نشانۀ سنگ
کشیـده منـت شمشیــر و نیــزه اعضـایم
ز خون سرخ جبین چشـم از جهان بستم
کــه بــر جمــال امــامم دو دیـده بگشایم
زهــی کــرامت و آقـــایی امـــــام حسین
کـــه در کنـــار علمــدار خــود دهـد جـایم
رواســت دور سـر دختـــر علـــی گــــردم
به جاست سر به قدم‌های اکبرش سایم
شـــدم بـــه شعلــۀ شمــعِ وصال، پروانه
ز تـیــر و نیـزه و شمشیـر، نیـست پـروایم
حبیب یـوسف زهــرا شدم چه بهتر از این
کــه قطـــره بــــوده‌ام و متصــل به دریایم
خــدا کنــد کــه بـــه دنیــا دوبـاره برگردم
هــزار بــار کنــم جـــان فــــدای مـــــولایم
شهادت دگرم هست آرزو «میثم»
گــر آورند دوبـــاره بـــــه دار دنیایم
