ای تمــــامِ عـــرش بــر روی زمیـن
ساربـــان ناقــــه‌ات، روح‌الامیـــن
آفتـــــابِ وســـعتِ مُـــلک خـــــدا
مطلــع الانــوارِ پیــش از ابتـــــدا
مصطفـی را روح و ریحان و بهشت
بلکـه پـا تـا سر محمّد را سرشت
صـــــورت و آیینــــۀ «الله نــــــور»
مـــادرِ انجیـــل و تــورات و زبــــور
قـــرصِ خورشیـــد جمـــال کبرــیا
شمـــعِ جمــــع انبیــــا و اولیــــا
شوهــر و بــاب و دو فرزنــدان تــو
طــوق و تـاج و لـؤلـؤ و مرجــان تو
مـــادر کـــل ولایت کیـست؟ - تـو
رکــن ارکان هدایـت کیـست؟- تـو
فـوقِ انسانـی و انســان زیستـی
هر که هستی،کس نداند کیستی
ای به قرآن، ذات حق، مدحت‌گرت!
ای قیــام مصطفــی در محضـرت!
بـــر دو ثــــارالله اکبـــر، مــــادری
کوثــــری و کوثــــری و کوثـــــری
ای وجــودت هستِ رب‌العالمیــن!
بلکــه دسـتِ دسـتِ رب‌العالمین!
مـــاه رویـت پیش تــــر از ابتـــــدا
آفتـــــاب خانـــــۀ شیــــر خــــدا
حجــرۀ تــو قـلب ختم‌المرسلیـن
رشته‌های چــادرت «حبـل‌المتین»
«هــل اتـی» در وصف بـذل نان تو
عالـم هستــی پــر از احسـان تـو
عـــرش، خـرم بــا گـل لبخنــد تو،
جـــای پـــای یـــازده فرزنــد تــو
مدح تو،ای آن که کوثر مدح توست،
جـز خـدا، هـر کس بگوید نادرست
روی تــو مصبـاحِ مصبـاح الهداست
دست تواز دست حق مشکل‌گشاست
بـا دعــای تـوست، لبیــــک خــدا
هم کــلام و همـــدمِ پیــک خــدا
آن کـــه بــر پیغمـبران بـودی امـام
دست تــو بوسیــد در حـال قیـام
هـم نبـی را جـانِ جــان در پیکـری
هـــم امیـــرالمـؤمنین را حیــدری
مریم از قدر و شرف،حیران توست
یـازده عیســی گـل دامـان توست
هـر گلِ دامـان تـو یک مریـم است
هـر کلامت یک کتـاب محکم است
خلـــقت آدم ز خــــاک درگـــــهت
روح حـــــوا از ولادت، همـــــرهـت
روح تــو وجــهِ خـدای حیــدر است
دست تو مشکل‌گشای حیدر است
خانــۀ تـــو: کعبـــه بیـت الحـــرام
دامنـت: دانشســـرای دو امــــام
آسمـــــان در مکتبــت زانــــو زده
صبــــر، پـیش زینبـــت زانــــو زده
از زمانـــی کــه علـی را دیـــده‌ای
لحظــه لحظــه دور او گردیـــده‌ای
گر چــه دشمن در پـی آزار توست
حامیِ حیدر شدن- این کار توست
کیست غیر از تو، که تنها پشت در
بـر امیرالمــؤمنین گـــردد سپـــر؟
یــاس امیـــد! علـی پـرپـر شــدی
بارهـــا قربــانی حیــــدر شـــدی
یک امـام و این همـه دشمن چرا؟
چند جانـی، حمله بـر یک زن چرا؟
چون بگویـم که هـمه هستِ علی
رفته پیش دیــده، از دستِ علــی
تا غـلافِ تیـغ بــر دستت نشست
بــازوی پیغمبـــر اکـــرم شکـست
نالـه‌ات را تــا ز پشت در شنیـــد
پهلـوی ختــم رسُـــل آسیب دیـد
بضعـۀ احمد! تـو را سیلــی زدند،
یا بـه ختـم الانبیـا سیلــی زدنـد؟
فـاش می‌گویـم: از آن ضــرب لگد،
مصطفـی پیچیـد بـر خـود در لحد
شاهدِ این گفتـه، حی داور است،
قاتــل تـو، قاتــل پیغمبـــر اسـت
قاتـــلِ فـرزنـد معصــومت، درُست
قاتــلِ یـک ســـوم اولاد تــوست
بـــر در بیتــت شــــرار افـــروختند
تـــا خیـــام کربـــلا را ســــوختند
فاطمـــه، مــا را هـدایت مـی‌کنــد
پیــــرو خـــط ولایــت مــی‌کنـــد
بـــا درِ کاشانـــه خـــود ســـوخته
تــا ولایـت را بـــه مــــا آمــــوخته
مهر حیـدر، مکتب‌الزهــرای ماست
خط زهـرا، درس عاشورای ماست
وسعت عالــم، دیــار فاطمه است
سینـۀ شیعـه، مـزار فاطمـه است
فاطمه تا حشر،غمخوار علی است
با مــزار مخفیَش، یـار علـی است
«میثمـا» درس خـود از زهـرا بگیــر
تــا دم جـــان، دامــن مـــولا بگیـر
