ای قدت سر تا به پا مرآت سر تا پای قرآن

وی تو را پیدا همه اسرا ناپیدای قرآن

ای بهین دخت نبی زوج علی ام الائمّه

ای دمت جان بخش هستی وی رخت سیمای قرآن

من چه آرم در مدیحت یا چه گویم در ثنایت

ای خدا مدح و ثنایت گفته در هر جای قرآن

بوسه زد احمد به دست و سینه و روی منیرت

دید از پا تا به سر، هستی تو سر تا پای قرآن

نی عجب گر با اشارت جان ببخشی جان بگیری

ای به هر یک گردش چشمت دو صدا ایمای قرآن

آن شب قدری که قرآن بر محمّد (ص) گشت نازل

شوهرت بینای قرآن بود و تو دانای قرآن

در کتاب سینه ات بنوشته از آغاز خلقت

دست قدرت، نکته علّم الاسمای قرآن

در مقام قرب داور بر فراز قصر جنّت

خوانده در خال و خطت آدم خط خوانای قرآن

من نمی دانم که هستی آنقدر دانم تو هستی

هل اتی و کوثر و قدر و ذوی القربای قرآن

صفحه صفحه آیه آیه جمله جمله نکته نکته

در تو قرآن صدق شد ای آیت عظمای قرآن

زانبیا قدر تو بالاتر به غیر از شخص احمد

از همه نطق تو گویاتر به استثنای قرآن

هیچ کس شخص تو را نستوده مانند محمّد (ص)

هیچ کس نشناخت جز خالق یکتای قرآن

دید چون بی همنشینی، کرد داور همنشینت

با علی آن نقطۀ آغاز تحت بای قرآن

گوهر مکنون حق بودی که بر شخص محمّد (ص)

کرد اعطایت خدا در لیلة الاسرای قرآن

دفتر وصفت از آن خوانم که دانم هست وصفت

اصل قرآن جان قرآن صورت و معنای قرآن

ای که آوردی به عالم هم حسین و هم حسن را

وی که پروردی به دامن زینب کبرای قرآن

با چنین جاه و جلال و مجدو عزّت از چه دیدی

این همه جور و جفا از فرقۀ اعدای قرآن

بر رخت سیلی زدن یا سینۀ پاکت شکستن

کی پیمبر گفته باشد، در کدامین جای قرآن؟

بود تفسیرش ذوی القربی همین کز بعد احمد

سیلی امّت خورد بر صورت زیبای قرآن

در همه شهر مدینه کس نکرد از تو حمایت

ای طرفدار علی ای حامی تنهای قرآن

از چه پهلویت شکست ای کشتی دریای عصمت

از چه نیلی شد رخت ای صورتت سیمای قرآن

من نمی دانم چه شد بین در و دیوار آن دم

این قدر دانم که از هم شد جدا اعضای قرآن

فضه فریادی زد و آهی کشید و گفت ناگه

یا علی، نقش زمین شد قامت رعنای قرآن

تا بماند جاودان اسلام و قرآن و ولایت

ماند با مسمار در بر سینه ات امضای قرآن

تو به پا خواستی از بهر تحکیم ولایت

تو فدا گشتی که گرد تا ابد اجرای قرآن

(میثم) از شرح غم زهرا مگو ترسم که سوزد

قلب هستی جان سادات بنی الزهرای قرآن