ای بــــه تـــولای تـــو کمـال ایمان رضا!
مهرتو درجسم دین خوب‌ترازجان رضا!
زائـــر قبـــرت بَـــرَد فخـر بـه بیت‌الحـرام
سائل کــویت کند ناز به سلطان رضا!
مـــور اگـــــر خــرمـن بـذل تــو را بنگـرد
دانه نمی‌گیرد از دست سلیمان رضا!
اگــــر بخـــوانـی مــرا وگــر برانــی مـرا
نمـی‌روم از درت قسـم بـه قرآن رضا!
عــــالـم امکـــان بــود نگیــن انگشتـری
مــزار تــو خـــاتـم عالـم امـــکان رضـا!
مؤمن اگر آورد طاعت سلمان به حشر
بدون مهر شما نیست مسلمان رضا!
به عرش کرد افتخار به فـرش داداعتبار
رسیـد تــا پــای تو به خاک ایران رضا!
رواسـت روح‌الامیـن فشـاند از آسمــان
بــه پـــای زوار تـــو لالـه و ریحان رضا!
عجـــب نـــدارم اگــر نـاز بـه جنـت کنـد
اگــر تــو چشم افکنی به روی شیطان رضا!
حــــرام دانــم اگـــر در حـرم قـدس تــو
بـه لب برم نامی از روضۀ رضوان رضا!
جمال حــق دیـدنی نیست، ولی دیدنی‌ست؛
بــه روی تـو طلعت خـدای منـان رضا!
بـــدون مهـــر تـــو گـر نـام خــدا را بـرم
قســم به ذات خدا ندارم ایمان رضـا!
هـــر آن کـه یکبـــار شـد زائـر درگـاه تو
تــو می‌کنی بازدید سه بار از آن رضا!
زائـــر قبـــــرت اگـر پـای نهـد در جحیـم
جحیـم را می‌کند روضـۀ رضــوان رضا!
دُر ز دهـن سفتـه‌ام مـدح تو را گفتـه‌ام
کــز نفســم ریخته لؤلؤ و مرجان رضا!
زائـــر خــــود را کنــی بدرقــه تـا کربــلا
بلکه شوی زائـرش از ره احسان رضا!
نیـست تعجــب اگــــر در قـــدم زائــرت
خار شود لاله و خـاک، گلستـان رضا!
باز شـود بـر رویش هشـت در بـاغ خلد
کافر اگر رو کنـد سوی خـراسان رضا!
گرتو پناهش دهـی ور تو نگاهش کنی
نـاز بـه یـوسف کند گــرگ بیابان رضا!
در حـــرم قـــدس تـــو ای پسـر فاطمه
جـای گـــل آورده‌ام نامـۀ عصیان رضا!
گـــریـه کنـم زار زار بلکـه نصیبــم شـود
درحرمت جـان دهم بالب خندان رضا!
نــالـه و آهــــم ببیـن درد گنــاهم ببیـن
نیست مرا بهتر از عفو تو درمـان رضا!
روزقیامت کجادامن ودستم تهی‌ست؟
مـن کـه شمـا را شدم دست به دامان رضا!
باهمه جرم و گنه گر تـو شفیعم شوی
روز قیــامت کنـــم نـاز بـه غفران رضا!
آه کـه زد قاتلـت شعله به جـان و دلت
آب شدی همچنان شمع فروزان رضا!
دیده به در دوختی،سوختی وسوختی
شد نفست درجگر آتش سوزان رضا!
گـرچـه نشـد پیکرت طعمـۀ شمشیرها
در جگـرت داشتـی زخـم فراوان رضـا!
گرچه تنت آب شد در تب ودر تاب شد
وقــت شهــادت نبــود کـام تو عطشان رضا!
کشـت تــو را میـزبــان آه کـه عباسیان
خوب نگه داشتند حرمت مهمان رضا!
رفـت فـــرو بــارهــا در جگــرت خـارهــا
یــافت به خون جگر عمر تو پایان رضا!
ای همه را دستگیر چشم ز «میثم» مگیر
کآمـــده ایــن بی‌نـــوا بــر تـو نواخان رضا!
