بیا که دیده حرام است بی تو دیدارش

بیا که دل شده خون در فراق دلدارش

بیا که دین چو علی مانده استخوان به گلوئ

بیا که رفته حقیقت به دیده گان، خارش

علی که زادگهش بوده دامن کعبه

هنوز می رسد از این جماعت، آزارش

به غربت حرم و خانه ی خدا بنگر

که نام قاتل زهراست نقش دیوارش

حرم غریب و تو مظلوم، شیعه ات تنها

سرشک تو است که ریزد زچشم خونبارش

هنوز کعبه سیه پوش مادرت زهراست

هنوز اشگ حرم می چکد به رخسارش

بیا و داد علی را از آن خطیب بگیر

که بغض آل علی می دمد زگفتارش

حرم گریست در آن شب که جدّ مظلومت

زمکّه رفت برون با تمامِ انصارش

بیا که بیت به دور سرت طواف آرد

بیا که کعبه شود با تو، تازه دیدارش

زمهر آل علی دل نمی برد «میثم»

اگر بُرند زبان و کشند بردارش