در ولادت حضرت ابا عبد الله الحسین (ع)

بسته شد بیت الولا در پرده های نور امشب

                                                             چشم شیطان از تماشای رخ حق دور امشب

گشته سینای مدینه رشک کوه طور امشب

                                                               ریزد از هر سو سپند دل به مجمر ، حور امشب

                         آسمان محو نظاره ،     از فلک ریزد ستاره

                        مهر می خنددهماره ،    قرص مه در گاهواره

                        جان بکف گیرید کامشب شد رخ دلدار پیدا

آفرینش گشته امشب غرق در دیای رحمت

                                                          دوزخ خشم خدا شد جنه الاعلای رحمت

میوه عشق حسینی ریزد از طوبای رحمت

                                                        بسته شد باب غضب ها باز شد درهای رحمت

                نقش شیطان گشت باطل   نخل قرآن داد حاصل

                    از صفای کعبه دل      باغ گل شد خانه گل

                        عالم توحید را شد مطلع الانوار پیدا

آسمان عشق را خورشید نور افشان مبارک

                                                        بر تن آزادگی عید حلول جان مبارک

رجعت نوح نجی د ردامن طوفان مبارک

                                                      لیله المیلاد قرآن باد بر قرآن مبارک

                    خیز و بین روی خدا را  ،   نور حسن ابتدا را

                  برق مصباح الهدی را ،    بر شهیدان مقتدا را

                        یوسف مصر ولا شد بر سر بازار پیدا

یادگار فاتح بدور حنین آمد خوش آمد

                                                   عین حق یعنی علی را نور عین آمد خوش آمد

رهنما و دستگیر عالمین آمد خوش آمد

                                                    ای گنه کاران جسین آمد  حسین آمد خوش آمد

            اهل دل را همدم است این ،    نوح دریای غم است این

          جان جان عالم است این ،      قلب  قلب آدم است این

                    کرده آدم از تراب مقدمش مقدار پیدا

اهل بینش ، آفرینش زندگی از سر گرفته

                                                     نی سخن بی پرده به حق پرده از  رخ بر گرفته

جان جان عالمی را فاطمه در بر گرفته

                                                     ای عجب کز عضو عضوش بوسه پیغمبر گرفته

                     دل نشان تیر آهش   جان اسیر یک نگاهش

                     سر نثار خاک راهش   آفرینش در پناهش

                      خط عفو ما بود در این گل رخسار پیدا

چاره سازان دو عالم تا ابد بیچاره او

                                                       ساکنان آسمانها در زمین آواره او

سوره و الفجر مدحی از خدا درباره او

                                                   کاروان دل طواف آورده بر گهواره او

              هم شرف بر آل داده ،  هم به خون اقبال داده

             هم به فطرش بال داده   هم بعالم حال داده

               حال عشاقش بود از چشم گوهر بار پیدا

داد آزادی ندا کامد یگانه رهبر من

                                              عشق گفتا این بود روح خدا در پیکر من

خون به جوش آمد که باز آمد حیات دیگر من

                                               اشک گفتا او بقا بخشید او بر گوهر من

                 بادها ، خاک در او ،  خاکها ، فرمانبر او

                 نار گل در محضر او ، آب ، مهر مادر او

                 مهر او از چار جانب هست در این چار پیدا

عالم جان بی حسین بن علی جانان ندارد

                                                  هر که بر او نبندد دل نه بلکه جان ندارد

شور بی آغاز عاشورای او پایان ندارد

                                                 درد بی درمان دل جز وصل او درمان ندارد

                  اولیا زوار کویش ،  کبریا مشتاق رویش

                 انبیا سیراب جویش  ، اتقیا مست سبویش

               در حریم اوست هم دیوانه هم هشیار پیدا

ای خدا را عبدو در ملک خدا کارت خدائی

                                                         کبریا را بنده و بر بندگانت کبریائی

هم خدائی کرده در کشتی دل هم ناخدائی

                                                         از تو بالد ، بر تو ، نازد نام مصباح الهدائی

               گرچه عطشان در فراتی  خضر را عین الحیاتی

              هم تو صومی هم صلاتی   هم شفیع السیئاتی

                 نیست با مهر تو از کوه گنه آثار پیدا

ای خدا را دیده چشم آفرینش در نگاهت

                                                       ای قلوب انبیا و اولیا آرامگاهت

ای به تنهایی تمام عالم و آدم سپاهت

                                                      هر چه جان جان آفرین داد نثار خاک راهت

               هم خلایق را ابی تو  ، هم به دل هم بر لبی تو

               هم نبی را کوکبی تو ، هم هلال زینبی تو

              گه به مطبخ گه به نی گه بر سر بازار پیدا

نام تو تا حشر از اولاد آدم می برد دل

                                                 صوت قرآنت هنوز از خلق عالم می برد دل

روی تو از کعبه ، لبهایت ز زمزم  می برد دل

                                              عشق تو می دهد جان بر تن و هم می برد دل

              ای بیادت هر خوشی غم ، ماه شعبان هم محرم

              بر تو گریان چشم عالم ، میوه ده بر نخل "میثم"

                 تا بر آن نبود مدح تو برگ و بار پیدا

)نخل میثم ج1)