بار دگر دل را غبار غم گرفته چون قلب ختم الانبیا ماتم گرفته گویی که رنگ از چهرة گردون پریده مه سینه و خورشید پیراهن دریده ختم رسل در هالة ماتم نشسته بر چهرة زهرا غبار غم نشسته گر شعله جوشد از دل هامون عجب نیست گر خون بریزد از هلال خون عجب نیست ای اهل ماتم جامة ماتم بپوشید ای اشک ها از دیدة عالم بجوشید ای اختران از دامن افلاک ریزید ای مهر و مه خون گشته و بر خاک ریزید در سوز دل دارم پیام کربلا را انگار می بینم تمام کربلا را انگار می بینم زمین دریای خون است رخسار وجه الله اعظم لاله گون است انگار می بینم که هفتاد و دو سرباز دل هایشان بهر شهادت کرده پرواز انگار می بینم که طفل شیرخواره بر دوش بابا پر زند از گاهواره انگار می بینم حبیب افتاده بر خاک در مقدم محبوب خود با جسم صدچاک انگار می بینم که حر "العفو" گوید نزد حسین از اشک خجلت چهره شوید انگار می بینم که مُحرم گشته عباس دور حرم دائم حرم را می دهد پاس انگار می بینم به گل های مدینه در تشنگی سقا شده چشم سکینه انگار می بینم که جسم گلعذاران با تیر و تیغ و نیزه گشته لاله باران انگار می بینم که گرگانی هم آهنگ بر جسم اکبر می زنند از هر طرف چنگ انگار می بینم زنان داغ دیده دارند شیون دور سرهای بریده ای ماه خون برگرد، خون کردی دلم را آتش زدی هم ریشه و هم حاصلم را ای ماه خون سیلاب خونم در دو عین است یک دشت دشمن تشنة خون حسین است ماه حرام است و دلم غرق ملال است بر خصم، خون یوسف زهرا حلال است ماهی که گل های خدا با جسم صدچاک ریزند چون آیات قرآن بر روی خاک ماهی که دل ها هم چنان صهبای خون است ماهی که در هر دیده صد دریای خون است ماهی که شادی هم به ماتم رشک دارد قربان آن چشمی که دائم اشک دارد ماهی که طفل از نوک پیکان شیر نوشد حتی جوان آب از دم شمشیر نوشد ماهی که این امت ز پیغمبر بریدند هجده جوان هاشمی را سر بریدند تنها نه این ماه امام عالمین است بالله تمام ماه ها، ماه حسین است هر سال، سال یوسف زهراست، آری! هر روز، روز سرخ عاشوراست، آری! "میثم" رخ اسلام گلگون حسین است آب درخت نور از خون حسین است
