عزای اشرف اولاد آدم است، بیا! عزیز فاطمه! ماه محرّم است بیا هلال ماه عزا می‌دهد ندا به فلک که ماه گریه و اندوه و ماتم است بیا پریده رنگ ز رخسار مادرت زهرا قد رسول خدا در جنان، خم است بیا لوای سرخ حسینی ندا دهد همه دم که غیر تو چه کسی، صاحب دم است بیا اگر شوند سماوات، چشمه چشمۀ اشک به یاد قطرۀ خون خدا کم است بیا به زخم‌های تن پاره پارۀ شهدا خدا گواست، که تیغ تو مرهم است بیا هنوز غرقه به خون، ماه روی عباس است هنوز نقش زمین، دست و پرچم است بیا بیا که پر شده از ذکر «یا حسین» جهان بیا که ولوله در خلق عالم است بیا هر آن دلی که به یاد حسین می‌سوزد در آن شراره‌ای از شعر «میثم» است بیا
