من آن گلم که خفته به خون باغبان من
نه گل، نه غنچه مانده، به باغ خزان من
مرغ بهشت وحی‌ام و از جور روزگار
ویرانه‌های شام شده آشیان من
هفتاد داغ دارم و در سوز آفتاب
هجده سر بریده بود سایبان من
زنهای شام خنده به ناموس من زدند
این بود احترام من و خاندان من
زنجیرها به زخم تن من گریستند
دشمن نکرد رحم به اشک روان من
گردید نقش خاک ز سنگ یهودیان
از نوک نی سر پدر مهربان من
شام بلا و طشت طلا و سر حسین
گردید قاتل پدرم، میزبان من
من اشک ریختم ز بصر، او شراب ریخت
با آن که بود آیة کوثر به شأن من
من ناله می‌زدم ز دل، او چوب خیزران من تن به مرگ دادم و او سوخت جان من
«میثم» خدا جزات دهد در عزای ما کز نظم تو عیان شده سوز نهان من
