مدح امیر المومنین علی (ع)

جسم پاکت را خدا نیکوتر از جان آفریده

                                            جان چه باشد هر چه گویم بهتر از آن آفریده

از نمکدان لبت در هر سری شوری نهاده

                                            وز فیوضات دمت در هر تنی جان آفریده

با تماشای رخت چشم ملک را نور داده

                                            وز تراب مقدمت پاکیزه انسان آفریده

با پیامت لمعه لمعه نور عرفان پخش شده

                                         در کلامت چشمه چشمه آب حیوان آفریده

کشور دل را بخروشید جمالت کرده روشن

                                         مرغ جان را بر گل رویت ثنا خوان آفریده 

گنج مهرت را بویرانخانه دل جای داده

                                        یا میان شعله آتش گلستان آفریده

تا بگیرد جلوه از مهر تو و بخشد به هستی

                                        بر براز آسمان مهر درخشان ، آفریده

دفتر مدح تو را بر عقل اول هدیه کرده

                                        یعنی از روح بیان خویش قرآن ، آفریده

تو قسیم جنت و ناری که حق با مهر و قدرت

                                      باغ جنت خلق کرده نار سوزان ، آفریده

ناخدای کشتی جودی که در بحر وجودت

                                        رحمت و غفران و عفو و لطف و احسان افریده

از تجلای تو بر چشم و دل دین نور داده

                                         با تولای تو جان بر جسم ایمان آفریده

تو همان شخصیت فردی  که گونان صفتها

                                        در وجودت جمله را دادار منان آفریده

علم و حکمت  طلف و رحمت مجد و عزت مهر و رافت

                                         چشم گریان خشم نیران فیض رضوان آفریده

از طفیل حضرتت ای باعث ایجاد عالم

                                         جان به هستی لطف کرده ملک امکان آفریده

خلد و رضوان باغ و بستان ، حور و غلمان ، دین و ایمان

                                        کوه و صحرا ، دشت و دریا ، باد و باران ، آفریده

شهریار ملک امکانی که حی لا مکانت

                                          ملک امکان را همه د رتحت آفریده

روی قرآن پشت دین جان نبی دست خدایی

                                           در دو بازویت خدا فتح نمایان ، آفریده

میزبان و سفره دار رحمتت خوانده است و آنگه

                                          عالمی را بر سر این سفره مهمان ، آفریده

ازتو بس کار خدایی دیده ام در حیرت استم

                                          ای عجب داور تو را در نقش انسان آفریده

شعله ای تا از چراغ حکمتت بخشد به هستی

                                          پیر دانای حکیمی هچون لقمان ، افریده

ذره ای از آفتاب حسن رویت را گرفته

                                          تا برای پیر کنعان ماه کنعان ، آفریده

از برای پاسداری حبیب خود محمد

                                             چون تویی در بیشه دین شیر غران آفریده

مکتب فضل تو را نازم که در اغوش گرمش

                                          بوذر و بوالاسود و مقداد و سلمان آفریده

چهره پوشیده ات در پرده تاریکی شب

                                             خنده شادی به لبهای یتیمان افریده

شب ز اشک دیدگان برنخل خرما آب داده

                                                 روز مرگ از تیغه شمشیر بران آفریده

توکه هستی که صفات خویش را دادار هستی

                                                در وجود اقدست پیدا و پنهان آفریده

همچون قران دفتری در وصف مدحت نشر داده

                                                   همچون پیغمبر تو را نیکو ثنا خوان آفریده

 برترین بانوی عالم را به شخصی چون تو داده

                                                  بهترین فرزند زان پاکدامن آفریده

فکر بیدار سخن دان بکر مضمون آفریند

                                                  بر مضامین تو نازم که سخن دان آفریده

گر به مهرت بود عالم متفق کی بود دوزخ

                                                   از برای دشمنت دادار نیران افریده

ای امیر مومنان ای انکه از یمن وجودت

                                                  عالم ایجاد را  دادار سبحان آفریده

سرزمین کربلا را بین که از خون حسینت

                                                  دست حق در دامنش دریا ی غفران  آفریده

سرخ کرده دشت  و صحرا را ز خون پاک بازان

                                                  روز عاشورا مبارک عید قربان ، آفریده

نخله آزادی از اشک اسیران سبز کرده

                                                 لاله  توحید از خون شهیدان ،  آفریده

روزگار ظلم را از آه طفلان تیره کرده

                                                  چشمه های آتش از لبهای عطشان آفریده

گلستان عشق را زان کشتگان آباد کرده 

                                                     یا بهشت دیگری در آن بیابان آفریده

  قامت عباس را قلزم خون غرق کرده

                                                  یا میان قلزم خون سر و بستان آفریده

حنجر خشکیده طفل و سرشک چشم مادر

                                                  محشری دیگر در آن صحرای سوزان آفریده

                   در پریشانی میثم از غم جانان همین بس

                     کاتشی از نو ، به دلهای پریشان آفریده

                                                (نخل میثم ج1)